Towarzyszy mi ono od tych kilku dni i pomyślałam, że może być naprawdę dobrymi „okularami” na czas Wielkiego Postu. Dlaczego? Bo zamyka w sobie to, co jakoś dla mnie jest ważne i teraz, i w życiu w ogóle. Czy nie o to chodzi ostatecznie, żeby uwrażliwiać własne oczy, serce, dłonie, nogi, ale też myśli czy choćby portfel na potrzeby innych?

Czy nie o to chodzi, by tą ścieżką iść jednocześnie ku coraz głębszej i autentycznej relacji z sobą samym i Bogiem? Drugi człowiek staje się wtedy drogą, na której odkrywam i jego, i siebie, i Boga. Zerkam na zdjęcia z corocznych rekolekcji dla dorosłych wolontariuszy Caritas naszej diecezji w Domu „Uzdrowienie Chorych” w Głogowie, w marcu swój czas skupienia będzie miała młodzież – wolontariusze Caritas – i myślę o tym, jakie to ważne, by ciągle byli pośród nas ludzie, którzy bezinteresownie dają swój czas, umiejętności, a nierzadko pieniądze na rzecz innych. Stają się wtedy znakiem hojnej i miłosiernej miłości Chrystusa do nas wszystkich.

Tej miłości, która ostatecznie zaprowadziła Go na krzyż i jeszcze dalej, bo do życia, do zbawienia nas wszystkich. Przyjmują innych, jak sami zostali przyjęci – w kluczu miłosierdzia. W tym kontekście może lepiej jest dla nas czasem „zgrzeszyć” naiwnością i nadmiarem okazanego dobra innym, niż nadmiarem nieufności i kalkulacji… Taka jest przecież i wobec nas Miłość miłosierna, a jej szczyt będziemy świętować, obchodząc niebawem święte Triduum Paschalne.