S. Barbara Czerwik: – Pracę w seminarium podjęłyśmy na prośbę ówczesnego ordynariusza bp. Józefa Michalika. Do Paradyża przyjechały cztery siostry: s. Ancilla Szulc, s. Alojza Czysz, s. Maria Migdał, s. Teresa Śliwa. W sumie przez 25 lat pracowało tu 18 sióstr. Podejmowałyśmy posługę w kuchni, bibliotece, biurze i na furcie. Obecnie ja pracuję w kuchni, a s. Jadwiga Milkowska w bibliotece.

Jaka była droga powołania Siostry?

– Pochodzę z Sędziszowa Kieleckiego. Zawsze podobało mi się życie zakonne. U nas w parafii pracowały siostry urszulanki, które katechizowały. Moje powołanie jednak zrodziło się dopiero w szkole średniej. Przyszedł taki moment, że nie wiedziałam co ze sobą zrobić, czy wybrać małżeństwo, czy życie konsekrowane. Ksiądz z parafii pomógł mi rozeznać powołanie. Chodziłam z tą myślą i modliłam się przez rok i w końcu stwierdziłam, że to moja droga życiowa. Jak ukończyłam technikum gastronomiczne w Łodzi, to poszłam do zakonu. Dla wszystkich moich znajomych i rodziny to było zaskoczenie, bo byłam trochę rozrabiaką, ale stwierdziłam, że z pomocą Pana Boga można wszystko zrobić.

A dlaczego właśnie urszulanki?

– Myślałam kiedyś o zakonie klauzurowym, ale to szybko minęło. Od dzieciństwa miałam okazję obserwować urszulanki i podobał mi się ich charyzmat: praca z młodzieżą, otwartość na drugiego człowieka, czas dla każdego i oczywiście ich uśmiech. Matka Urszula Ledóchowska mawiała, że twarz, na której stale gości uśmiech, wywiera zbawienny wpływ na otoczenie. To mi się podobało.