Zarządzenie bp. Tadeusza Lityńskiego dotyczące posług duszpasterskich podczas epidemii

2. Sakrament pokuty i pojednania oraz praktyka żalu doskonałego
a) Należy zatroszczyć się o zapewnienie codziennej okazji do spowiedzi, aby umożliwić wiernym skorzystanie z sakramentu, a zarazem zachować ograniczoną prawem liczbę 5 zgromadzonych osób.
b) Należy poinformować wiernych o możliwości telefonicznego umówienia się z kapłanem na spowiedź świętą, pamiętając, że niedopuszczalne jest sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania przez telefon, list czy za pośrednictwem internetu.
c) Podczas spowiedzi należy zachować większą odległość (1,5-2 metry) między penitentem a spowiednikiem.
d) Zaleca się korzystanie w tym celu z osobnej kaplicy, zakrystii lub wyznaczonego sektora w kościele, gdzie zapewniona jest dyskrecja, lub innego przestronnego, dobrze wentylowanego i dyskretnego miejscu (np. salki czy biura parafialnego). Gdy jest to niemożliwe, można spowiadać w często dezynfekowanych otwartych konfesjonałach.
e) Należy pouczyć penitentów, aby w tym szczególnym czasie nie łączyli spowiedzi z kierownictwem duchowym, ale ograniczyli się do krótkiego wyznania win. Także spowiednicy powinni udzielać krótkiej nauki oraz stosownej pokuty uwzględniającej wyjątkowe okoliczności.
f) W niebezpieczeństwie zakażenia (np. od osoby mającej objawy przeziębienia) zagrażającym spowiednikowi lub penitentowi, a także w sytuacji niemożliwości zachowania odpowiedniej dyskrecji (np. sale szpitalne lub wspólne miejsca odbywania kwarantanny), nie jest wymagane od penitenta integralne wyznanie grzechów. W takich okolicznościach wystarczy ogólne przyznanie się do win, np. przez słowa spowiedzi powszechnej lub krótszą formułę czy gest skruchy, a kapłan może udzielić rozgrzeszenia, krótko pouczając penitenta o obowiązku wyznania grzechów ciężkich w sakramentalnej spowiedzi, gdy będzie to możliwe.
g) W sytuacji, gdy nie ma dostępu do kapłana, wierni mogą odzyskać stan łaski uświęcającej poprzez akt żalu doskonałego, czyli wyrażenie skruchy z miłości do Boga. Taka skrucha, poprzedzona rachunkiem sumienia i postanowieniem poprawy, może być wyrażona prostą formułą (np. akt żalu: „Ach, żałuję za me złości..."). Żal doskonały powinien także zawierać w sobie szczery zamiar wyznania grzechów ciężkich w spowiedzi przy najbliższej okazji. Wskazane jest również podjęcie jakiegoś czynu pokutnego w ramach zadośćuczynienia za grzechy.
h) Nie wolno w sposób nieuprawniony korzystać z rozgrzeszenia ogólnego wielu penitentów równocześnie. Kapłan może udzielić ogólnego rozgrzeszenia bez indywidualnej spowiedzi tylko w niebezpieczeństwie śmierci. Po ustaniu takiego stanu, należy wyznać grzechy ciężkie podczas najbliższej spowiedzi.
i) W obecnym czasie nie wolno organizować tzw. spowiedzi dekanalnych, a każdy kapłan spowiada wyłącznie we własnej parafii.
j) Po ustaniu epidemii we wszystkich parafiach zorganizować należy spowiedzi parafialne.