2. Należy wskazać na istotną różnicę między duchownymi Kościoła katolickiego, a duchownymi innych wyznań w sposobie realizacji posługi duszpasterskiej. Ze względu na fakt, że znaczna liczba osób w Polsce jest wyznania rzymskokatolickiego, istnieje ogromna dysproporcja między potencjalną liczbą chorych, którzy mogą być zainteresowani skorzystaniem z opieki duszpasterskiej katolickiego duchownego, a liczbą pacjentów, którzy oczekują posługi od duszpasterza innego wyznania. Zastosowanie rozwiązania polegającego na kontakcie z osobą duchowną wyłącznie „na prośbę pacjenta” nie tylko może ograniczać dostępność opieki duszpasterskiej, ale także deprecjonuje jakość profesjonalnej, zintegrowanej opieki w placówkach medycznych, wymagającej holistycznego podejścia do pacjenta, z uwzględnieniem sfery cielesno-duchowej. Doświadczenia północnoamerykańskie i zachodnioeuropejskie pokazują, że dobra opieka duszpasterska przynosi chorym wymierne korzyści, i to nie tylko w sferze duchowej, ale np. zwiększa jakość i skuteczność leczenia, bądź odgrywa ogromną rolę w końcowym okresie ludzkiego życia. Aby tak było, praca kapelanów szpitalnych nie może jednak być „przypadkowa”, interwencyjna, lecz powinna realizować się poprzez codzienne spotkania z pacjentami, co umożliwia rzeczywiste towarzyszenie człowiekowi w jednym z najtrudniejszych momentów ludzkiego życia, jakim jest doświadczenie choroby. Z całą stanowczością należy podkreślić, że rola kapelanów w szpitalach nie sprowadza się tylko do udzielenia sakramentów, ale do poznania potrzeb i oczekiwań pacjentów oraz do profesjonalnego reagowania na różnorodne potrzeby duchowe pacjentów. Współczesna medycyna promuje opiekę całościową („whole-person care”) nad chorym opartą na współdziałaniu zespołu interdyscyplinarnego, stąd kapelan szpitalny w USA, Kanadzie, czy krajach Europy Zachodniej jest traktowany jako pełnoprawny członek zespołu terapeutycznego. Zaproponowana w raporcie forma pracy kapelana jest sprzeczna z założeniami nowoczesnej opieki zdrowotnej. Ponadto, wydaje się degradować nie tyle osoby duchowne świadczące tę posługę, ale samych pacjentów, dla których opieka duchowa stanowi istotny wymiar procesu leczenia.