Luigi Novarese urodził się w Casale Monferrato 29 lipca 1914 r., u progu pierwszej wojny światowej, z mamy Teresy i taty Giusta Carla.

Wojna, która dotknęła całe Włochy, sprawiła, że przede wszystkim życie ludzi ubogich i należących do klasy średniej stało się bardzo ciężkie. W tych okolicznościach śmierć jego ojca w 1915 roku jeszcze bardziej utrudniła codzienne życie mamy Teresy, która sama musiała zatroszczyć się o dzieci, teściów, trzy bratowe, gospodarstwo rolne, winnicę i całą rodzinną posiadłość zwaną „Serniola”. Gdy Luigi miał ok. 5 lat rodzina przeprowadziła się do Casale.

Luigi był chłopcem żywiołowym i inteligentnym, który rzuca się w wir życia. W wieku 9 lat Luigi zachorował na ciężką formę gruźlicy kości, chorobę, na którą w tamtych czasach nie istniał żaden lek. Lekarze nie dawali nadziei, a choroba zdawała się postępować w tempie błyskawicznym. Ale ani mama, ani Luigi nie dali się zwyciężyć wszelkim przeszkodom stojącym na drodze do wyzdrowienia i podejmowali każdy wysiłek na rzecz leczenia. W 1930 r. choroba sprawiła, że Luigi musiał pójść na długotrwałą terapię do szpitala „Santa Corona” w Pietra Ligure (SV). W tym środowisku, mając jedynie 16 lat, doświadczył rzeczywistości cierpienia, które dotknęło wielu młodych ludzi. Młody Luigi starał się przynosić swoim chorym kompanom radość i pogodę ducha. Byli oni bowiem poważnie wystawieni na niebezpieczeństwo próżnowania, desperacji i złorzeczenia Bogu. W tym sanatorium Luigi nauczył się grać na flecie i robił wszystko, by jego kompani w cierpieniu nie skupiali się zbytnio na samych sobie i swoim cierpieniu.

Gdy lekarze nadal nie widzieli żadnych szans na wyzdrowienie i stracili wszelką nadzieję, Luigi zdecydował się poprosić ks. Filipa Rinaldiego, przełożonego salezjanów, o to, by wraz z chłopcami z oratorium w Valdocco podjął modlitwę w intencji jego wyzdrowienia, wstawiając się do Matki Bożej Wspomożycielki i ks. Bosco. W swoim sercu zaś obiecał, że po uzdrowieniu całe swoje życie poświęci chorym. 17 maja 1931 r., po trzech nowennach zauważono u niego znaczną poprawę i mógł opuścić szpital Santa Corona jako całkowicie zdrowy.

23 maja 1935 r. zmarła jego mama, co zmusiło Luigiego do głębokiego przemyślenia swoich życiowych planów. W rozeznaniu towarzyszył mu o. Giovanni Ferro, jego kierownik duchowy. Po wakacjach w Ligurii Novarese wrócił z decyzją w sercu: poświęci swoje życie chorym jako kapłan, a nie jako lekarz.

17 grudnia 1938 r. w Bazylice św. Jana na Lateranie otrzymał święcenia kapłańskie. Potem podjął studia z prawa kanonicznego na Uniwersytecie Gregoriańskim. 1 maja 1942 r. został powołany do służby w Watykańskim Sekretariacie Stanu.

Synowska miłość do Niepokalanej, realizacja Jej próśb oraz zaangażowanie na rzecz chorych, każe mu przedstawić ten swój plan działania najwyższym przełożonym z Sekretariatu Stanu. Ojciec Święty Pius XII docenił jego intencje.

17 maja 1943 r. Novarese założył Maryjną Ligę Kapłanów. Dokładnie 4 lata później, 17 maja 1947 r., wraz z s. Elvirą Myriam Psorullą, powołał do życia Centrum Ochotników Cierpienia, z których potem wywodzić się będzie wspólnota Cichych Pracowników Krzyża (założona 1 listopada 1950 r.) oraz Braci i Sióstr Chorych (15 sierpnia 1952 r.). Charyzmat charakteryzujący wszystkie stowarzyszenia założone przez prał. Luigiego Novarese dotyczy dowartościowania cierpienia i całościowej promocji osoby cierpiącej oraz łączy się z realizowaniem próśb Niepokalanej przedstawionych w Lourdes i Fatimie.

Droga do wypełnienia programu, tak bardzo wymagającego i fundamentalnego dla Kościoła jak ten, który zawiera się w paschalnym misterium Chrystusa, rodzi konieczność podjęcia szczególnych inicjatyw. W roku 1949, po wyrażeniu woli Ojca Świętego, Novarese rozpoczął na falach Radia Watykańskiego transmisję programu poświęconego chorym „Kwadrans pogody ducha”. W roku 1950 wydaje czasopismo „L’Ancora” („Kotwica”) – miesięcznik poświęcony formacji członków CVS, a w 1979 r. czasopismo „L’Ancora nell’Unita di Salute” („Kotwica w Służbie Zdrowia”) – interdyscyplinarny dwumiesięcznik poruszający problematykę duszpasterstwa służby zdrowia.

W roku 1952 Novarese organizuje pierwszą pielgrzymkę chorych kapłanów do Lourdes połączoną z rekolekcjami. W tym samym roku organizuje rekolekcje dla chorych w Oropie (BI), podczas których sami uczestnicy poprosili o kontynuację tej inicjatywy oraz zbudowanie dla nich domu rekolekcyjnego, który byłby pozbawiony barier i w pełni przystosowany do potrzeb niepełnosprawnych. I tak oto rodzi się Dom Niepokalanego Serca Maryi w Re (VB), przeznaczony na rekolekcje dla niepełnosprawnych prowadzone metodą ignacjańską. Działalność ta rozszerzyła się. Drugi dom – Matki Bożej Uzdrowienie Chorych – założony został w Valleluogo di Ariano Irpino (AV), gdzie bp Pasquale Venezia oficjalnie zatwierdził działalność wspólnoty Cichych Pracowników Krzyża.

W roku 1962 prał. Novarese otrzymał z Komisji Episkopatu Włoch zadanie do zorganizowania krajowej opieki duszpasterskiej w szpitalach i domach opieki. W roku 1970 został odwołany z pracy w Sekretariacie Stanu, aby zostać pierwszym dyrektorem Biura ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia przy Episkopacie Włoch. Podejmowano różne inicjatywy, krajowe i międzynarodowe: sympozja, pielgrzymki, szkoły przystosowania zawodowego dla niepełnosprawnych. Wraz z rozprzestrzenianiem się dzieła Cisi Pracownicy Krzyża wraz ze swoim apostolatem stawali się coraz bardziej obecni w różnych krajach świata.

Prał. Novarese umiera 20 lipca 1984 w Domu Królowej Ozdoby Karmelu w Rocca Priora (RM), dokąd wyjechał na parę dni odpoczynku. Jego doczesne szczątki spoczywają w kościele Najświętszej Maryi Panny od Dusz Czyśćcowych w Rzymie.

Luigi Novarese dał świadectwo, jak pomóc cierpiącym w odkrywaniu ich godności oraz ich powołania w Kościele, by byli nie tylko przedmiotem opieki i leczenia, ale aktywnymi i odpowiedzialnymi podmiotami, wezwanymi do podjęcia swego zadania w ciele Kościoła oraz do odbudowywania społeczeństwa poprzez uświęcanie swego cierpienia i apostolską działalność. To, co Novarese wniósł do teologii i duchowości, przechodząc z poziomu towarzyszenia choremu na poziom całościowego dowartościowania osoby, znajduje pełne poparcie w nauczaniu papieży i zmusza świat nauki i kultury do dialogu oraz do zmierzenia się z koniecznością poszukiwania sensu ludzkiego cierpienia.