Do tego dnia przygotowywali się przez sześć lat formacji z Wyższego Seminarium Duchownego w Paradyżu. 25 maja w gorzowskiej katedrze z rąk biskupa diecezjalnego otrzymają święcenia kapłańskie. Dziś dzielą się z nami, a szczególnie z tymi, którzy poważnie myślą o kapłaństwie, historiami własnych powołań. – Nie można dać jednoznacznej rady! To nie na tym polega. Mogę powiedzieć z własnego doświadczenia, że to piękna droga, oparta na relacji do Pana Boga. Jeśli pojawiają się wątpliwości, nie zniechęcajcie się, nie poddawajcie się zbyt łatwo! Proście Pana Boga o łaskę rozeznania powołania, a On przyjdzie Wam z pomocą w najmniej oczekiwanym przez was momencie – mówi diakon Michał Bala.

Wzorem Proboszcz z Ars

Księdzem chciał zostać od dziecka. Diakon Piotr Skrocki pochodzi z parafii pw. Trójcy Świętej w Gubinie. – Już w przedszkolu, jako mały chłopiec, udzielałem „ślubów” kolegom i koleżankom oraz grzebałem różne zwierzęta. W szkole podstawowej także nauczyciele wiedzieli dobrze, za kogo się przebiorę przy różnych takich okazjach. Nawet miałem dziecinną sutannę, uszytą przez moją ciocię – śmieje się diakon. – W drugiej klasie zostałem ministrantem, a to pozwoliło mi odkrywać rzeczy, które ciekawiły mnie już jako małego chłopca, kiedy przychodziłem z mamą do kościoła. Ministrantura i posługa w parafii przybliżały mnie do Boga oraz pokazywały radość duszpasterzy z bycia księdzem. To właśnie ta wspólnota pozwoliła mi rozeznać drogę, którą Pan Bóg mi przygotował – dodaje. W drodze do decyzji ważne były przykłady kapłanów. – Przykład życia wielu z nich umacniał mnie w powołaniu, zwłaszcza poprzedniego księdza proboszcza – ks. Zbigniewa Samociaka. Jego posługa w parafii, otwartość i jego, i plebanii pozwoliła mi zobaczyć, jak wygląda życie księdza nie tylko przy ołtarzu, ale także na co dzień – wyjaśnia gubinianin. – Na progu kapłaństwa dziękuję Bogu za każda osobę, którą postawił na mojej drodze życia, za każdy znak Jego obecności i kierowania moim życiem, tak abym mógł stać się Jego sługą – dodaje. Kapłańskich wzorów jest więcej. – Jeszcze przed przyjazdem do seminarium podczas obozu integracyjnego w Łagowie naszą lekturą duchową była książka „Święty i diabeł” o św. Janie Marii Vianneyu. To właśnie ta książka, a potem osobista lektura pozwoliły mi się zafascynować tą osobą – wyjaśnia diakon. – Dlatego wraz z klerykami po trzecim roku, po obłóczynach i posłudze lektoratu, pojechaliśmy odwiedzić grób świętego Proboszcza do Ars. Drugim wzorem kapłana jest bł. ks. Jerzy Popiełuszko. Tę postać odkryłem tak naprawdę podczas pisania pracy magisterskiej na jego temat. Jego dewiza życiowa: „Zło dobrem zwyciężaj” jest wciąż aktualna. Pokazuje, jak należy postępować w życiu księdza – dodaje.

Seminarium od „kuchni”

Wszystko zaczęło się od rekolekcji powołaniowych na początku liceum w Wyższym Seminarium Duchownym w Paradyżu. – Podczas podróży zastanawiałem się, co tam będziemy robić, jak będzie wyglądał dzień i kto będzie prowadził te rekolekcje. Jechałem w ciemno. I dziękuję Panu Bogu, że nie zrezygnowałem z nich – zauważa dk. Michał Bala z parafii pw. św. Mikołaja w Głogowie. – Tam po raz pierwszy miałem okazję uczestniczyć w adoracji Najświętszego Sakramentu, który był na wyciągnięcie ręki. Kaplica w „Jackówce” jest niewielkich rozmiarów i klęczałem dosłownie przez samym Panem Jezusem. W ciągu tych kilku dni zapisywałem każde słowo ówczesnego referenta powołaniowego ks. Pawła Bryka. Do tej pory chętnie powracam do tych zapisków i notatek – dodaje. Podczas rekolekcji ważne było także inne doświadczenie. Przyszły kleryk mógł poznać seminarium od kuchni. – Chodziliśmy na posiłki do budynku seminaryjnego. I właśnie tam miałem możliwość spotkania się z klerykami. To właśnie poprzez zwyczajne rozmowy przy kawie i herbacie zrodziło się w moim sercu powołanie – kontynuuje. Michał od tego momentu częściej przyjeżdżał do domu rekolekcyjnego. – Po pewnym czasie nastąpiła zmiana referenta powołaniowego. Został nim ks. Marcin Kuperski. Ten kapłan wskazał mi wzór księdza i wiele jemu zawdzięczam. Począwszy od wspólnych rozmów, poprzez sport, wyjazdy na ferie i wakacje. To właśnie wtedy wzrastały moja pobożność i wiara w Boga, co zaowocowało wstąpieniem do seminarium – tłumaczy głogowianin. Ważną rolę w rodzeniu się jego powołania odegrało jednak więcej ludzi. – Przez okres liceum poznałem osoby, z którymi mogłem porozmawiać o swojej przyszłości. Byli to moi rówieśnicy, ludzie świeccy, siostry zakonne pracujące w parafii oraz księża. Im wszystkim zawdzięczam wrażliwość na doświadczenie Boga w codziennych, prostych i zwyczajnych wydarzeniach – wyjaśnia Michał.

Bieganie z Panem Bogiem

Do serca ludzkiego Pan Bóg dochodzi różnymi drogami. Czasem może być to nawet sport. Tak było w przypadku dk. Michała Dekierta z parafii MB Różańcowej w Kłodawie. – Od najmłodszych lat biegałem, grałem w piłkę nożną czy siatkówkę. Żadna forma spędzania czasu w ruchu nie była mi obca – opowiada diakon. – Szczególnie fascynowało mnie bieganie, które poszerza horyzonty. Pozwala odkrywać piękno stworzenia, ale i swój charakter. Wiem, że na tyle mnie ukształtowały, że wiele cech takich jak ambicja czy nieustępliwość przeniosłem do swojego codziennego życia. Stały się one częścią mojej tożsamości. Biegałem i zacząłem odkrywać Pana Boga w pięknie przyrody, w granicach, które sport pozwala w sobie znajdować, i w sile, którą mi dawał, by je pokonywać – dodaje. Do Boga przede wszystkim kierowała służba przy ołtarzu.