Ks. Marcin Siewruk: 16 czerwca 2017 roku stracili Państwo dziecko przez poronienie.

Aneta Szamańska: Po 10 tygodniach radości moje serce stanęło w ogromie bólu, pustki i poczucia osamotnienia. Stanęło w totalnej ciszy, w jakiej zamknął mnie Bóg. Z Jego ust nie padło ani jedno słowo. Później miałam się przekonać, że w tej ciszy Bóg mówił najgłośniej. Nie znajdując ukojenia w modlitwie, nie chciałam trwać w ciszy ofiarowanej mi przez Pana. Na YouTubie, włączając pierwsze lepsze nagranie, trafiłam na konferencję o. Adama Szustaka i usłyszałam słowa: „Ufaj, córko! Pan nieba obdarzy cię radością w miejsce twego smutku. Ufaj, córko!”. Moje serce drgnęło. Wiedziałam, że to obietnica. Chwyciłam się tych słów i to one przeprowadziły mnie przez czas oczekiwania na pogrzeb córeczki, potem przez ceremonię oraz okres żałoby, aż do 20 listopada 2017 roku. Powiedzieć jednak, że ufałam Bogu w 100 procentach,to byłoby kłamstwo. Zawsze miałam skłonności do tłumaczenia sobie wszystkiego jako przypadku. Byłam przekonana, że nie jestem godna doświadczyć żadnego cudu, że Bóg wysłuchuje modlitw naprawdę zasłużonych ludzi.