Pełny tekst kazania wygłoszony w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Rokitnie:

Wielkość człowieka

W drugą Niedzielę Wielkanocy otwieramy się na Boże Miłosierdzie. Jest to także Święto Caritas, a więc i pytania o naszą czynną miłość w codziennym życiu.

Dziś w pierwszym czytaniu znajdujemy wspólnotę jeszcze młodego Kościoła. W sposobie jej trwania odnajdujemy sens i podstawowe zadania: „Ci wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby”. I dlatego właśnie „cały lud odnosił się do nich życzliwie”. Przybywało też tych, którzy uwierzyli.

Już w tym miejscu w naszych sercach powinny zagościć pytania. Czy nasze postępowanie przyciąga do nas innych? A może w czymś trzeba się poprawić?

Dziś razem ze św. Piotrem dziękujemy Bogu za zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa i za to, że Bóg z miłością o każdym z nas pamięta i to nawet wtedy, gdy przychodzą trudności i doświadczenia. Zwłaszcza wtedy znajdujemy oparcie w wierze, pamiętając na słowa, że właśnie wtedy „wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota”.

Apostołowie też muszą stopniowo dojrzewać niejako do pełnego zrozumienia i naśladowania Miłości, która tak pięknie dziś się objawia w postaci Bożego Miłosierdzia.

Wszak i oni pozostawali na początku w zamknięciu. Dopiero Chrystus musiał przejść przez zamknięte drzwi, dopiero Tomasz musiał włożyć ręce w Jego rany i dopiero wtedy padły słowa: „Pan mój i Bóg mój!”.

My dzisiaj też jesteśmy posłani, by innym opowiedzieć o Miłosierdziu Bożym, o Zmartwychwstałym Panu, o miłości Boga do człowieka. Albowiem - „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Spójrzmy na promienie łaski Bożego Miłosierdzia, które symbolizuje choćby materiał umieszczony na dekoracji przy ołtarzu w bazylice. Spójrzmy na obraz Jezusa Miłosiernego, który doskonale z znamy i zobaczmy, że Zmartwychwstały Pan przychodzi także do nas, by i nasze zranienia uleczyć, podźwignąć nas w naszym utrapieniu – także trwającej w tym czasie epidemii.

Przypominają mi się słowa, które dostałem kiedyś z życzeniami: miarą wielkości człowieka nie jest to co posiada, ale to czym dzieli się z innymi.

Jeszcze raz powtórzmy za Apostołem Tomaszem: „Pan mój i Bóg mój!”.

Niedziela Bożego Miłosierdzia 2020
Rokitno, ks. Piotr Bortnik