Zgodnie z dekretem, który wchodzi w życie 29 listopada, herb będzie widniał na pieczęciach instytucji diecezjalnych, będzie mógł także być umieszczany na ich siedzibach oraz na budynkach będących własnością diecezji.

Herb diecezji zielonogórsko-gorzowskiej powstał z herbu dawnej diecezji lubuskiej oraz z patrocinium, czyli patronatu katedry w Gorzowie Wielkopolskim. Łączy więc tradycje biskupstwa lubuskiego, które istniało od 1124 do połowy XVI wieku, oraz najnowszą historię Kościoła na terenie obecnej diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Herb składa się z tarczy dzielonej w słup. Na polu prawym czerwonym znajdują się dwa skrzyżowane srebrne bosaki rzeczne, atrybuty św. Wojciecha, pierwszego patrona diecezji lubuskiej, oraz sześciopromienna złota gwiazda, symbol Najświętszej Maryi Panny, patronki katedry lubuskiej w Górzycy (później w Fürstenwalde) oraz patronki głównego sanktuarium maryjnego diecezji lubuskiej w Górzycy. Na lewym polu barwy błękitnej znajduje się srebrna (biała) lilia, znak Najświętszej Maryi Panny, głównej patronki katedry gorzowskiej. W herbie są także insygnia: krzyż, pastorał oraz infuła. Krzyż łaciński oznacza godność biskupią, pastorał – biskupią posługę pasterską, a infuła, zwana mitrą, to liturgiczne nakrycie głowy biskupa. Wstęga poniżej zawiera dewizę, którą są słowa z wizerunku NMP z Rokitna, głównej patronki diecezji zielonogórsko-gorzowskiej: „Da pacem Domine in diebus nostris” (Daj, Panie, pokój dniom naszym).

Jak czytamy w dekrecie, herb przypomina, że „Kościół na Środkowym Nadodrzu, którego życie religijne koncentruje się wokół takich ośrodków, jak Gorzów Wielkopolski, Zielona Góra i Głogów oraz wielu mniejszych miast i miejscowości, dawnych klasztorów i sanktuariów, sięga swoimi korzeniami początków misji chrystianizacyjnej pierwszych Piastów. Na dziedzictwo wiary tych ziem składają się życie i męczeńska śmierć pierwszych męczenników Polski w roku 1003 w okolicach Międzyrzecza, apostolska działalność duchownych, osób konsekrowanych i świeckich diecezji lubuskiej utworzonej w roku 1124, misje realizowane przez zakony rycerskie oraz cystersów, a także łaski i cuda zdziałane za wstawiennictwem Matki Bożej z Jej obrazu w Rokitnie. Powojenna organizacja kościelna nad środkową Odrą i dolną Wartą wyrasta jednak bezpośrednio z powstałej w roku 1945 Administracji Apostolskiej Kamieńskiej, Lubuskiej i Prałatury Pilskiej, która nosiła następnie nazwę Ordynariatu Gorzowskiego, by w roku 1967 zostać podniesioną do rangi Administracji Apostolskiej Gorzowskiej „ad nutum Sanctae Sedis”. Dnia 28 czerwca 1972 r. na mocy bulli papieża Pawła VI Episcoporum Poloniae coetus powstała diecezja gorzowska, która 25 marca 1992 r. bullą Jana Pawła II "Totus Tuus Poloniae populus" została zreorganizowana i przemianowana na zielonogórsko-gorzowska”.