Nagle okazało się, że właściwie wszyscy w Kościele zajmują się nową ewangelizacją i to bynajmniej nie od dziś, ale w zasadzie już od dawna, jeśli nie od zawsze. Dopóki o nowej ewangelizacji mówiły kościelne dokumenty, hasło to pojawiało się przy każdej możliwej okazji, zawsze wypisane wielkimi literami. Dziś, gdy w tychże dokumentach nową ewangelizację zastąpiła synodalność, zmiany – jakże błyskawiczne – nastąpiły we wszystkich obszarach życia Kościoła.

Ktokolwiek zabiera dziś głos, mówi o synodalności. Co więcej, podkreśla, że w jego środowisku synodalność praktykowano już od dawna, a nawet od zawsze. Zjawisko to widać również i w naszej diecezji. O synodalności napomyka się przy każdej możliwej okazji. Organizuje poświęcone jej debaty i warsztaty. Oczywiście, trzeba to robić. Warto jednak czynić to roztropnie, by z synodalnością nie stało się to samo co z nową ewangelizacją. Jeśli jest wszędzie, to tak naprawdę nie ma jej nigdzie. Jak w każdej sprawie, tak i tutaj potrzeba więcej działania niż gadania. Bo inaczej kolejna ważna kwestia, zamiast wnieść ożywczy impuls w życie Kościoła, stanie się pustym sloganem.