Azaczęło się od powstania Stowarzyszenia Przyjaciół Parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Zielonej Górze „Na Szmaragdowym Wzgórzu”. – Z inicjatywą stowarzyszenia, które mogłoby starać się o finansowanie i miałoby osobowość prawną, wyszedł ksiądz proboszcz, a my wcieliliśmy to w życie – wyjaśnia prezes Rafał Włosiński. – Pierwsze lata poświęciliśmy na to, żeby pokazać parafianom, że jesteśmy wiarygodni, i zdobyć ich zaufanie. Poza organizacją festynów zadbaliśmy o otoczenie naszej świątyni, chociażby strefy bezpieczeństwa dla pieszych (chodniki, przejścia, znaki), czy zagospodarowanie zieleni przy kościele. A teraz czas na kolejny krok – dodaje.

Bez fajerwerków

Pierwszy konkurs na projekt nie spełnił oczekiwań proboszcza i członków stowarzyszenia. – Złożyliśmy swoje uwagi biurom, które ponownie podeszły do tematu i ostatecznie wybraliśmy biuro architektoniczne z Wrocławia. To ono przygotowało finalną koncepcję najbardziej dostosowaną do naszych idei – tłumaczy zielonogórzanin. – Stawialiśmy na szlachetną prostotę i nie oczekiwaliśmy żadnych fajerwerków, a główne wytyczne wzięliśmy z Konstytucji o świętej liturgii. Poza tym od początku zależało nam, aby podkreślić wezwanie naszej świątyni i obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy przywieziony przez mieszkańców z Kresów Wschodnich. Wydaje się, że ten projekt to podkreśla – zauważa R. Włosiński. – Bardzo ważne było dla nas również to, by projektanci z góry zakładali pewien balans pomiędzy estetyką a kosztami, ponieważ trzeba mierzyć siły na zamiary – mówi.

Realizacja etapami

Projekt jest prosty i tworzy jedną całość. W kościele będzie dominować drewno, ale w prezbiterium znajdzie się szlachetny kamień i to właśnie na nim zawiśnie obraz Maryi. Postawiona zostanie też druga drewniana ściana z krzyżem. – Jak zakładaliśmy: prostota ze szlachetnością – podkreśla Rafał. – Drewno znajdzie się także na bocznych ścianach, co będzie spełniać również funkcję akustyczną, bo w naszej świątyni jest duże echo.

Wszystko ma odbywać się etapami, bo realizacja całości od razu jest poza możliwościami parafii. – Konsultujemy to z kierownikami budowy i fachowcami z zakresu budownictwa, którzy doradzają nam, na jakie etapy to podzielić i w jakiej kolejności wykonywać. Na pewno będziemy zapowiadać parafianom kolejne fazy ze szczegółową wyceną, aby ci, którzy łożą na to środki, mieli transparentne informacje – wyjaśnia Rafał. – Wyzwanie jest duże, bo mamy chociażby 580 m kw. powierzchni podłogi poza prezbiterium – dodaje.

Ostatnia prosta

Proces wyłonienia projektu był dosyć długi i emocjonujący. Nikt jednak nie żałuje poświęconego czasu. – Nie jesteśmy profesjonalistami w zakresie architektonicznym, ale patrzyliśmy na przyszłe wnętrze świątyni pod kątem estetyki i jak na miejsce sakralne, w którym chcemy doświadczać spotkania z Bogiem. Ostatecznie przygotowany projekt bardzo nam się podoba i mamy nadzieję, że kościół będzie tak piękny, jak na wizualizacjach – podkreślają Ewa i Marek Łukowscy. – Wierzymy, że to już ostatnia prosta. Z rozmów z wieloma parafianami wiemy, że też czekają na wykończenie świątyni. Teraz wszystko zależy od hojności i zaangażowania ludzi. My jesteśmy gotowi do dalszej aktywności – dodają.

Jaka długa będzie ta ostatnia prosta? Czas pokaże! – Do prac przy wykończeniu wnętrza kościoła podchodzę z dużą pokorą i lękiem, ale polegamy na opiniach i konsultacjach fachowców, a przede wszystkim na opatrzności Bożej, której doświadczam nieustannie – podkreśla Piotr Herba.

Oczywiście nikt nie odważa się podać terminu ukończenia prac. – Gdybyśmy mieli polegać na wcześniejszych zbiórkach, to pewnie i 10 lat to byłoby za mało, ale po tym, czego doświadczyliśmy po niedzielnej prezentacji, możemy mieć nieśmiałą nadzieję, że zrobimy to w dwa, trzy lata. Ludzie przychodzili do nas porozmawiać z euforią o projekcie i od razu odbiło się to na zbiórce i przelewach. Poza tym zgłosiły się już osoby, które powiedziały: „My zafundujemy klej do kładzenia płytek”, a ktoś inny stwierdził: „Kładę płytki i zrobię to za darmo” – opowiada R. Włosiński, a Anna Kuczak dodaje: – Tych etapów prac będzie jeszcze wiele. Jednak rozpoczęcie realizacji wykończenia zmobilizowało parafię. Chciałabym, aby to było nasze wspólne dzieło, aby nasz kościół był wspólnotą.