Wielu diecezjan właśnie we wspólnocie, z modlitwą i miłością do ojca świętego, wybrało się do Rzymu, by razem z wiernym z całego świata dziękować za świętego Jana Pawła II (s. I, III), który nieraz wspominał o braterstwie, jedności i miłości bliźniego. Inni pozostali w domach, ale również nie kryją radości i wzruszenia, kiedy wspominają wielkiego Polaka (ss. IV–V). Dla wszystkich bez wyjątku jest on przecież santo subito!