Miałam przyjemność ten czas współorganizować, ale o poprowadzenie go od strony merytorycznej poprosiłyśmy dwie pallotynki Monikę Jagiełło i Kingę Skórską, które od lat pracują na styku duchowości i psychologii w ramach swojego powołania w powołaniu. Dlaczego o tym tu piszę? Bo po raz kolejny taki właśnie wspólny czas, wymiana doświadczeń, perspektyw, uczuć i myśli pozwala mi wrócić do czegoś, co jest dla mnie dużą życiową wartością, także we wspólnocie Kościoła do różnorodności. Jakimś zewnętrznym symbolem tego były dla mnie bukiety kwiatów, które towarzyszyły naszej kobiecej przestrzeni w Kostce obfite, kolorowe, nieoczywiste, bo składające się z przeróżnych, czasem zupełnie innych gatunków roślin, ale właśnie dzięki temu wyjątkowo piękne. Lubię podobnie myśleć o Kościele i świecie, gdzie różnice nie tyle dzielą, ile raczej ubogacają. Oczywiście wiem, że w tej przestrzeni bywa różnie, ale dużo bliżej mi do mostów niż do murów. Kilka lat temu z ust jednej siostry zakonnej usłyszałam, że jeśli chodzi o życiowe ścieżki, sposoby realizacji powołania tego dotyczącego stanu życia czy choćby pracy zawodowej to przecież treść jest w nas wszystkich bardzo podobna, tylko środki wyrazu inne. I może to jest klucz do budowania mostów szukanie tego, co nas łączy, pośród tego, co nas różni.