W roku 1952 Novarese organizuje pierwszą pielgrzymkę chorych kapłanów do Lourdes połączoną z rekolekcjami. W tym samym roku organizuje rekolekcje dla chorych w Oropie (BI), podczas których sami uczestnicy poprosili o kontynuację tej inicjatywy oraz zbudowanie dla nich domu rekolekcyjnego, który byłby pozbawiony barier i w pełni przystosowany do potrzeb niepełnosprawnych. I tak oto rodzi się Dom Niepokalanego Serca Maryi w Re (VB), przeznaczony na rekolekcje dla niepełnosprawnych prowadzone metodą ignacjańską. Działalność ta rozszerzyła się. Drugi dom – Matki Bożej Uzdrowienie Chorych – założony został w Valleluogo di Ariano Irpino (AV), gdzie bp Pasquale Venezia oficjalnie zatwierdził działalność wspólnoty Cichych Pracowników Krzyża.

W roku 1962 prał. Novarese otrzymał z Komisji Episkopatu Włoch zadanie do zorganizowania krajowej opieki duszpasterskiej w szpitalach i domach opieki. W roku 1970 został odwołany z pracy w Sekretariacie Stanu, aby zostać pierwszym dyrektorem Biura ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia przy Episkopacie Włoch. Podejmowano różne inicjatywy, krajowe i międzynarodowe: sympozja, pielgrzymki, szkoły przystosowania zawodowego dla niepełnosprawnych. Wraz z rozprzestrzenianiem się dzieła Cisi Pracownicy Krzyża wraz ze swoim apostolatem stawali się coraz bardziej obecni w różnych krajach świata.

Prał. Novarese umiera 20 lipca 1984 w Domu Królowej Ozdoby Karmelu w Rocca Priora (RM), dokąd wyjechał na parę dni odpoczynku. Jego doczesne szczątki spoczywają w kościele Najświętszej Maryi Panny od Dusz Czyśćcowych w Rzymie.

Luigi Novarese dał świadectwo, jak pomóc cierpiącym w odkrywaniu ich godności oraz ich powołania w Kościele, by byli nie tylko przedmiotem opieki i leczenia, ale aktywnymi i odpowiedzialnymi podmiotami, wezwanymi do podjęcia swego zadania w ciele Kościoła oraz do odbudowywania społeczeństwa poprzez uświęcanie swego cierpienia i apostolską działalność. To, co Novarese wniósł do teologii i duchowości, przechodząc z poziomu towarzyszenia choremu na poziom całościowego dowartościowania osoby, znajduje pełne poparcie w nauczaniu papieży i zmusza świat nauki i kultury do dialogu oraz do zmierzenia się z koniecznością poszukiwania sensu ludzkiego cierpienia.