Panno Adwentowa - módl się za nami!

W seminaryjnej wspólnocie jest to bardzo ważny czas, który przejawia się w wielu elementach naszej codzienności i wpisuje się także w trwający już adwent naszego przygotowania do kapłaństwa.

Ten okres liturgiczny rozpoczynamy wraz z naszymi rodzicami i bliskimi, którzy odwiedzają nas zazwyczaj w I niedzielę adwentu z okazji corocznego spotkania. Jest to czas, gdy wspólnie uczestniczymy we Mszy Świętej, a dla rodziców przygotowana jest konferencja, spotkanie z wychowawcami i film opowiadający o życiu w seminarium. W tym roku dotyczył on modlitwy w życiu kleryka.

W tym czasie oczekiwania, w trakcie modlitw i posiłków, towarzyszy nam adwentowy wieniec, którego jedną z czterech świec, zapalamy w każdą kolejną niedzielę adwentu. Pośród wielu interpretacji jego znaczeń, jedna z nich określa go znakiem wspólnoty chrześcijańskiej oczekującej Zbawiciela, a światło zapalonych świec wskazuje na zbliżanie się do Prawdziwej Światłości. Po raz pierwszy zapalamy go po pierwszych nieszporach adwentu, kiedy to dokonuje się też jego pobłogosławienie.

Także i same nieszpory różnią się od tych z pozostałych okresów roku liturgicznego. Nie tylko za sprawą tekstów modlitw, m.in. hymnów, ale i nowych melodii, przeznaczonych szczególnie na ten czas. Adwent w Seminarium to także Msza Święta Roratnia, którą rozpoczynamy procesją ze świecami, to śpiew antyfony „Mądrości, która…”, oraz adwentowy dzień skupienia, opierający się na treściach tych dni oczekiwania, a także jałmużna adwentowa, którą przekazujemy potrzebującym rodzinom.

Poza zewnętrznymi znakami adwentu, które pomagają nam go lepiej przeżyć i przygotować się na wspomniane wcześniej Wydarzenia, są również znaki wewnętrzne, jak choćby postanowienia, które podejmujemy nie tylko indywidualnie, ale i na przykład w grupach wzrastania. Na ten czas prosimy o Waszą modlitwę. Panno Adwentowa - módl się za nami!