Chwalić, czcić i służyć

Tematem rekolekcji, opartych na fundamencie ćwiczeń duchownych według św. Ignacego Loyoli, była próba znalezienia odpowiedzi na pytanie: "Dlaczego warto żyć?". Odpowiedzią na nie była maksyma św. Ignacego: "Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją". Osiągnięcie tego potrójnego celu wynika z odpowiedzi człowieka na dary, jakie otrzymał od Boga, kochającego Ojca. Rekolekcjonista wskazywał nam, w jaki sposób wybierać spośród rzeczy stworzonych te, które pomagają nam w osiągnięciu celu, a właściwą atmosferę do rozmowy z Bogiem stwarzały milczenie i cisza, będące charakterystyczną cechą każdych rekolekcji.

Czas wypełniały konferencje, medytacje nad słowem Bożym i adoracja Najświętszego Sakramentu, a głównym punktem każdego dnia była Eucharystia. Szczególne znaczenie miała Msza św. w Środę Popielcową z obrzędem posypania głów popiołem. Był to znak rozpoczęcia Wielkiego Postu, okresu pokuty i nawrócenia. Wspomnieć należy także o adoracji Najświętszego Sakramentu z modlitwą wstawienniczą, która odbyła się w czwartek, a która dla wielu kleryków była szczególnym przeżyciem.

Ostatni dzień rekolekcji był dniem pokuty i spowiedzi świętej. Każdy z alumnów miał także tego dnia możliwość indywidualnego odprawienia Drogi Krzyżowej, zarówno w kościele, jak i w paradyskich ogrodach.

Rekolekcje były szczególnym czasem wyciszenia i wprowadzenia w okres przygotowania do świąt paschalnych. Ufamy, że dobrze przeżyte ćwiczenia duchowe zaowocują w naszej formacji seminaryjnej, a w konsekwencji – być może – także w przyszłym życiu kapłańskim.