Oni żyli tutaj przed Niemcami

Spotkanie odbyło się 6 października w Żarach. W jego trakcie miała miejsce m.in. prezentacja powieści Křesćana Krawca pt. „Koniec raju” w żarskim ratuszu i zwiedzanie wystawy opowiadającej o historii Żar w Muzeum Pogranicza Śląsko-Łużyckiego. Ponadto spotkano się na placu przykościelnym w Lipinkach Łużyckich, gdzie w 2018 roku planowane jest odsłonięcie pomnika Mikławsza Jakubicy, ojca dolnołużyckiego języka pisanego.

Po raz pierwszy organizatorem spotkania był Żarski Oddział Towarzystwa Polsko-Serbołużyckiego. Wcześniejsze edycje Dni Kultury Serbołużyckiej organizowało Kresowe Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze im. Orląt Lwowskich w Żarach.

- Na wschodzie ubogacaliśmy się kulturą Ormian, Żydów, Gruzinów, Węgrów i Słowaków. Tutaj chcemy pamiętać o tym narodzie, który gospodarował na naszej ziemi i pozostawił po sobie wielkie dziedzictwo kulturowe. Chcemy żeby pamiętały o tym m.in. dzieci w szkołach i nauczyciele - wyjaśnia Józef Tarniowy, prezes KTTK w Żarach.

- Łużyczanie żyli tu około 1500 lat. W czasie II wojny światowej, tak jak Niemcy, zostali przesiedleni. Łużyczanie byli tutaj pierwszymi gospodarzami. Dopiero po około 300 latach po nich zaczęli kolonizować te ziemie Niemcy. Na naszej ziemi zachowały się po nich pamiątki materialne w postaci chat łużyckich, które można dziś zobaczyć w Muzeum Etnograficznym w Zielonej Górze-Ochli. Jest też skansen łużycki w Buczynach, prywatna własność państwa Solarzów. Pozostałością po Łużyczanach są również nazwy miejscowości w powiecie żarskim - wymienia Józef Tarniowy.

Łużyce to tereny leżące częściowo w Polsce i częściowo w Niemczech, pomiędzy Budziszynem a Chociebużem. Ich polska część leży na południowym zachodzie kraju i wchodzi w skład województw lubuskiego (Łużyce Dolne) i dolnośląskiego (Łużyce Górne). Głównymi miastami polskich Łużyc są: Żary, Lubań, Gubin i Zgorzelec.