Prace remontowo-konserwatorskie w Paradyżu przejdź do galerii

Budynki klasztorne przylegają do świątyni od strony południowej i wschodniej. Kościół jest trójnawową bazyliką z prezbiterium zamkniętym prostą ścianą z obejściem. Jego wnętrze przesklepiono sklepieniami krzyżowo-żebrowymi.

Kamień węgielny pod budowę położono w 1234 roku. Konwent przybył tu z Brandenburgii w 1236 r., gdy kończono budowę kościoła w macierzystym opactwie w Lehnin. Doświadczenia brandenburskiego warsztatu budowlanego wykorzystano przy wznoszeniu tutejszego kościoła.

Profesor Ewa Łużyniecka określiła fazy budowy, wskazując pierwszą na okres od 1236 r. do 4 ćw. XIII wieku. Wczesnogotycką budowlę wzniesiono z cegły palcówki w wątku wendyjskim, wznosząc bazylikowy korpus kościoła. Forma ukształtowania wschodniej partii nie została wyjaśniona - została zniszczona podczas katastrofy pod koniec XIII wieku.