Uczniowie tej placówki to już nie dzieci, ale młodzież, która przecież znana jest ze swojego krytycyzmu i – niestety – jest dość podatna na różnego rodzaju kampanie medialne. Dyskusja o Janie Pawle II i jego domniemanych zaniedbaniach dotarła także do tej szkoły.

Jak mówił mi dyrektor, nawet gdyby nie chciał, to i tak musi zapoznawać się z tym, co piszą i mówią w mediach o papieżu Polaku. To oczywiste. Młodzież pyta i oczekuje prawdy i wyjaśnień. Jest to o tyle ważne, że sam Jan Paweł II traktował młodych zawsze bardzo serio. Wystarczy sobie przypomnieć jego spotkania z nimi. Owszem, nikt wówczas takich pytań nie stawiał, ponieważ nie było jeszcze świadomości problemu, ale jestem pewien, że papież szczerze by odpowiedział na pytanie, co się udało, a co się wciąż nie udaje w odniesieniu do ochrony osób małoletnich w Kościele. Myślę też, że nie uchylałby się od spotkań z osobami skrzywdzonymi. Trzeba sobie uświadomić, że nie każde pytanie o Jana Pawła II jest wyrazem buntu przeciwko Kościołowi. Niejednokrotnie jest to symptom informacyjnego zagubienia, będącego skutkiem zanurzenia w nieustannym szumie medialnym. Tak czy inaczej warto odróżnić naturalną potrzebę weryfikowania prawdy od ideologicznego i antyreligijnie motywowanego boju, z jakim spotykamy się w ostatnich tygodniach. Mnie osobiście trudno bowiem uwierzyć, że wszystkie te książki, filmy, wywiady o św. Janie Pawle II – których ostatnio dziwnie wiele w tym samym czasie – są z miłości do Kościoła i samego Pana Boga, jak to często deklarują ich autorzy. Może i jestem naiwny, bo najczęściej zakładam u ludzi dobrą wolę, ale jednak nie aż tak. Zbyt grubymi nićmi szyte są te buty. •