525 świątyń odpustowych

Dnia 23 września 2024 r. Penitencjaria Apostolska, a więc dykasteria, która zajmuje się odpustami, działając z polecenia i za zgodą papieża Franciszka, udzieliła naszej diecezji bardzo ważnego przywileju, który – mam wrażenie – trochę przeszedł bez większego echa. Otóż istnieje u nas zwyczaj, że „odpust” obchodzi się nie tylko – jak to wynika z prawa – w kościele parafialnym, ale także w kościołach filialnych i kaplicach. Okazało się jednak, że aby przy tej okazji można było uzyskać odpust dla siebie albo dla osoby zmarłej, potrzebna jest stosowna zgoda Kościoła, który dysponuje „władzą kluczy”. I oto taka zgoda nadeszła z Rzymu. Co z niej wynika? Że w dzień święta patronalnego każdej filialnej świątyni naszej diecezji można i należy z radością świętować Boże miłosierdzie, które objawia się w łasce odpustu. Dekret przynosi jeszcze jeden ważny element. Otóż czytamy w nim, że „Penitencjaria Apostolska rozszerzyła możliwość zyskania powyższego odpustu zupełnego na osoby w podeszłym wieku, chorych oraz wszystkich, którzy z ważnej przyczyny nie mogą opuścić domu. Wystarczy, że wzbudzą w sobie niechęć wobec jakiegokolwiek grzechu oraz intencję wypełnienia, kiedy będzie to możliwe, trzech zwyczajnych warunków, a także duchowo połączą się z pielgrzymami, ofiarując miłosiernemu Bogu swoje modlitwy, cierpienia lub niedogodności własnego życia”. W ten sposób świętowanie zostało poszerzone także na tych, którzy nie mogą uczestniczyć osobiście w Mszy św. odpustowej. Warto, aby wiedzieli o tym zwłaszcza ci wierni, do których kapłani i nadzwyczajni szafarze regularnie przychodzą z posługą sakramentalną. Jeśli są w stanie łaski uświęcającej, to też – mimo nieobecności w kościele czy kaplicy – mogą skorzystać z łaski odpustu zupełnego. Dzięki temu jeszcze lepiej realizowana może być pedagogiczna wartość odpustu, jaką jest „niechęć wobec jakiegokolwiek grzechu”. No właśnie, odpust to dobra motywacja, by w sobie tę niechęć nie tylko wzbudzić, ale też zademonstrować. A potem jest co świętować.