Literackie opowiadanie, pełne wzruszających momentów, ma wiele wspólnego z historią „małej kruszynki” i jego nauczycielki (ss. IV–V). Jednak najbardziej przejmujące są zakończenia obu tak różnych, a jednocześnie podobnych opowieści. Książkowa pani Róża dziękuje Bogu, że poznała Oskara, a realna pani Ewa mówi: „Dzięki Stasiowi nabrałam wielkiego szacunku do osób z głęboką, wieloraką niepełnosprawnością. Zaczęłam się zastanawiać, w ilu z nich tkwią święci, którzy nigdy nie będą kanonizowani?”.