Ostatnie pożegnanie kapłana przejdź do galerii

Dawał życie innym głosząc Ewangelię i sprawując sakramenty, ale też dawał życie innym przez regularne oddawanie krwi, za co został odznaczony dwa dni przed śmiercią odznaczeniem „Kryształowe Serce” w ramach 60-lecia zielonogórskiej placówki krwiodawstwa. Można powiedzieć, że tym odznaczeniem zostałeś dobrze osądzony z miłości! Księże Antoni, dziękujemy za to serce, które biło i dla krwiodawstwa, i dla tej rodzinnej parafii, i dla rodzeństwa, a szczególnie za serce włożone w duszpasterstwo tej diecezji i Ordynariatu Polowego, za serce dla tych wszystkich, do których byłeś przez te 14 lat kapłaństwa posyłany. Powracają w tym miejscu słowa z Twojego obrazka prymicyjnego i przychodzi odpowiedź na pytania, które postawiłeś sobie na początku testamentu:„Mieć Chrystusa w sercu i ponieść go do serca innych ludzi. Nic nie potrafi tego dokonać tak dobrze jak miłość”. Te 12 litrów oddanej krwi było właśnie niesieniem Chrystusa do serc potrzebujących, ten pot z pieszych pielgrzymek i codzienna posługa w naszym Kościele diecezjalnym i w Ordynariacie Polowym WP były przenoszeniem tej miłości Chrystusa ze swojego serca do serca drugiego człowieka. Za tę krew i pot pracy duszpasterskiej gorąco Ci dziś dziękujemy.

A Ty przemawiasz do nas w ostatnich zdaniach testamentu: „Wszystkich Braci w Kapłaństwie, Przyjaciół, Rodzinę proszę o pamięć w modlitwie. Jeśli kogoś skrzywdziłem lub obraziłem z serca gorąco przepraszam i proszę o wybaczenie i darowanie winy”. I Ty nam wybacz, jeśli w czymś zawiniliśmy.

Przyjaciele Księdza Jana Twardowskiego, którzy otaczali go przy łożu śmierci, zapisali wyszeptany przez niego ostatni wiersz: „Zamiast śmierci racz z uśmiechem przyjąć, Panie, Pod Twe stopy, życie moje jak różaniec”. Niech te słowa staną się naszą wspólną modlitwą za drogiego nam Księdza Antoniego, aby życie Jego i każdy czyn miłości przyjął nasz miłosierny Pan i Zbawca. Amen.

Kazanie na pogrzebie śp. ks. porucznika Antoniego Humeniuka (Ośno Lubuskie, 26.11.2018 roku)