Stacja VII: Drugi upadek pod krzyżem

Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie, żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.

Dziś człowiek boi się samego siebie, ponieważ rozporządza dzięki odkryciom różnych nauk, takimi siłami, że może nimi zniszczyć wszystko, dosłownie wszystko na ziemi, potrafi nawet zmienić wewnętrzną strukturę człowieka, może go przerabiać według własnego modelu i to nie tylko wychowaniem, ale wprost sięganiem do jego biologicznej struktury. Potrafi też żyć w fałszywym przekonaniu, że grzechem i niemoralnym życiem, może do Boga niewierzących nawracać! Nic bardziej mylnego!
I strach musi ogarnąć człowieka, bo człowiek nie dorósł moralnie do posiadania i uczciwego stosowania tychże sił, przymiotów i talentów.
Sposób ratunku dziś mają wyznawcy najwyższego ładu moralnego, oni w zmowie z łaską mogą przywrócić zagubioną równowagę. Wstać z upadku, podnieść się z krzyżem!

Człowiek w człowieku umiera, gdy go już uczynione dobro nie raduje, ani zło nie boli.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami.