Drodzy Bracia!

Bóg przyprowadził nas tutaj w tej niewielkiej wspólnocie, która może przez swoją małość nawiązuje do misyjnego charakteru naszej posługi, abyśmy w odnowionej modlitwą wspólnocie kapłańskiej rozpoczęli liturgiczną drogę Paschy. Przez tę modlitwę Bóg pragnie odnowić w nas pełnię darów Wieczernika. Słowa Jego misji dla nas brzmią przecież: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody".

Jako szafarze Bożych tajemnic jesteśmy zaproszeni do kształtowania dojrzałej wiary. Ma to wyrażać każda godzina naszego życia, bogactwo naszej kapłańskiej modlitwy, nasza praca na rzecz formacji chrześcijańskiej naszych parafian, a także spotkanych bliźnich. Troski tego świata i inne żądze oraz lęki nie mogą odebrać darów ofiarowanych człowiekowi przez Boga. Bóg nieustannie pochyla się z miłością nad światem, nad Kościołem, a kapłaństwo jest działaniem Bożej miłości.

Dlatego tak bardzo ważne jest w naszej posłudze pomaganie wiernym, aby  towarzyszyć im w ich lękach i niepokojach.  W ich odkrywaniu życia modlitwy osobistej i rodzinnej we własnych domach.