Drodzy Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie, Osoby Konsekrowane! Umiłowani Diecezjanie!

Nie wstydzę się tego powiedzieć, że jestem dumny z mojego lubuskiego pochodzenia, ale wiem, że pokornie powinienem dzisiaj poprosić - bądźcie przy mnie, tak jak byliście zawsze przy moich poprzednikach!!! Wspierajcie mnie w trudzie głoszenia Chrystusa - Światłości Świata. Jestem jednym z Was!!! Ale od dzisiaj, tak szczególnie jestem też dla Was, jako kolejny biskup diecezjalny! Potrzebuję bardzo Waszej współpracy, Waszej pomocy.

Po ludzku przerasta mnie ta nominacja na biskupa diecezji, z której wyrasta moje życie i powołanie, ale z pomocą przychodzą mi słowa św. Jana Pawła II, wypowiedziane tu w Gorzowie 2 czerwca 1997 roku: „Zadania, jakie Pan Bóg stawia przed nami, są na miarę każdego z nas. Nie przekraczają naszych możliwości. Bóg przychodzi na pomoc w chwilach naszej słabości... w swej miłosiernej miłości pochyla się nad człowiekiem, by go umacniać. To umocnienie człowiek otrzymuje przez żywy kontakt z Bogiem... Modlitwa jest niezbędna zarówno w życiu osobistym, jak i w apostolacie”.

Ufam, że stawiając na modlitwę, tak w życiu osobistym, jak i w duszpasterstwie i apostolacie, wspólnymi siłami podtrzymamy światło wiary, które płonie od wieków na tej ziemi. Te słowa św. Jana Pawła II odczytuję jako zadanie osobiste i duszpasterskie – pielęgnować życie modlitwy, podtrzymywać je i rozwijać.

II. Odpowiedzialność za misję i dziedzictwo Kościoła

Dzień Ingresu Biskupa do katedry jest czasem szczególnego nasłuchiwania: zapewne pytacie, jaki jest program nowego pasterza? A program ten jest jeden: Jezus Chrystus – Światłość Świata. Program ten pokrywa się też z drogą Kościoła Powszechnego, który dopiero co z woli papieża Franciszka wkroczył w „Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia”. Bardzo pragnę, abyśmy jako rodzina diecezjalna podjęli słowa Ojca Świętego z bulli Misericordiae vultus:

„Główną belką, na której wspiera się życie Kościoła, jest miłosierdzie. Wszystko w działaniu duszpasterskim Kościoła powinno zostać otulone czułością, z jaką kieruje się do wiernych; nic też z jego głoszenia i z jego świadectwa ukazanego światu nie może być pozbawione miłosierdzia. Wiarygodność Kościoła weryfikuje się na drodze miłości miłosiernej i współczującej”.

Kościół zielonogórsko-gorzowski podąża od dawna drogą miłości miłosiernej i współczującej. Świadczą o tym liczne dzieła Caritas Diecezjalnej, świetlice środowiskowe, Parafialne Zespoły Caritas, okna życia, dzieła prowadzone przez stowarzyszenia, przez osoby konsekrowane, duszpasterstwo parafialne, które wlewa nadzieję, pomaga prostować ścieżki życia i towarzyszy człowiekowi od narodzin aż po ziemski kres. Ale najważniejsze, że prowadzi do Jezusa, do przyjaźni, która trwa na wieki. Tego prowadzenia do Zbawiciela potrzebuje dziś rodzina, szczególnie doświadczona kryzysem wiary, kryzysem miłości i brakiem wzajemnego zaufania.